काठमाडौं । कुनै समय एसएलसी विद्यार्थी जीवनको त्यस्तो मोड मानिन्थ्यो, सर्टिफिकेटमा आएको अंकले जीवनको गोरेटो कोर्थ्यो । सायद, केही हदसम्म अहिले पनि त्यस्तै छ ।
२०५० सालमा एसएलसीको रिजल्ट आएपछि चन्द्र टण्डनले आफ्नो सर्टिफिकेट हेरे ।
‘फर्स्ट डिभिजन’ । मन दशैंको चंगा जस्तै उड्यो ।
प्रथम श्रेणीमात्र होइन, अर्घाखाँचीको बल्कोट केन्द्र (जहाँ पाँच छवटा स्कुल सहभागी हुन्थे)को टपर नै भएछन् उनी ।
फुरुङ्ग बाल मस्तिस्कले सपना बुन्यो, ‘अब डाक्टर बन्नु पर्छ ।’
कति सपनाहरु आकासका तारा जस्तै हुन्छन् । एक्कासी झर्छन् । र, आकासमै बिलाउँछन् पनि ।
कागजको अंक पनि त्यस्तै हो । सयौं परिस्थितिले घेरिएको जीवनको यात्रालाई कागजको अंकले मात्र कहाँ डोहोराउँथ्यो र !
एउटा तारा झरे पनि अरु लाखौं तारा उदाइरहेका हुन्छन् । टण्डनलाई पनि त्यस्तै भयो । डाक्टर बन्ने सपना बिलाउँदै गर्दा अर्को सपना उदायो ।
त्यसैले त आज सिटी एक्सप्रेस मनी ट्रान्सफरका प्रबन्ध निर्देशक (एमडी)का रुपमा रेमिट्यान्स कम्पनीहरुका बीचमा तारा जस्तै चम्किरहेका छन् ।
एसएलसी दिएको झन्डै ३ दशकमा अनेक सपनाहरुलाई पछ्याउँदै ४३ वर्षे टण्डन सिटी एक्सप्रेस ग्रुपबाट व्यवसाय सञ्जाल विस्तार गरिरहेका छन् ।
विदेश गएका लाखौं नेपालीले विभिन्न रेमिट्यान्स कम्पनीबाट पैसा नेपाल पठाइरहेका छन् । तिनै कम्पनीमध्ये एक लिडिङ कम्पनी हो सिटी एक्सप्रेस ।
‘सपना बुनेरमात्र हुँदो रहेनछ,’ सेतो सर्टमाथि कालो कोट लगाएका टण्डनले आफ्नै कार्यालयमा गफिँदै भने, ‘त्यसलाई पूरा गर्न लागि परिरहनु पर्छ, एकदिन त्यो लक्ष्य प्राप्त हुन्छ ।’
उनले त्यही लक्ष्य प्राप्त गरेका छन् । १६ वर्षअघि २८ वर्षे केटोले रेमिट्यान्स कम्पनी खोल्ने कुरा सुनाउँदा धेरैले पत्याएका थिएनन् । झन्डै चार वर्ष आईएमई मनि ट्रान्सफरमा काम गरेको अनुभव थियो र साथमा थियो दरिलो आँट ।
त्यही आँटले युवा उद्यमीका रुपमा उदाएका छन्, टण्डन । विश्वका लाखौं नेपालीको माझमा पुगेको छ सिटी एक्सप्रेस । मुलुकको दोस्रो ठूलो मनि ट्रान्सफरका रुपमा उदाएको सिटी एक्सप्रेस तीव्र गतिमा अगाडि बढिरहेको छ ।
उनी आफैंमात्र दौडिरहेका छैनन् । नेपाल रेमिटर्स एसोसियसनको अध्यक्ष टण्डन नेपालमा रेमिट्यान्स उद्योगको विकासका लागि काम गरिहेका छन् ।
युवा उद्यमीका रुपमा उदाएका उनी एक कम्पनीमा मात्र सीमित छैनन् । सिटी एक्सप्रेस ग्रुपबाट विभिन्न क्षेत्रका झन्डै दर्जन कम्पनीमा लगानी गरेका छन् ।
व्यवसायसँगै सामाजिक काम पनि गरिरहेका छन् ।
अर्घाखाँचीको गाउँबाट संसारभर पुगेको सिटी एक्सप्रेसको यात्रा कसरी सफल भयो ?
टण्डनले हामीलाई आफ्नो जीवनयात्रा सुनाए ।
गुल्मी चारपालाका टण्डन खादानी परिवारमा गनिन्थे । उनका बुबा रोजगारीको शिलशिलामा भारतको आसाम पुगे । त्यहाँ कृषि पेशासँगै दूध बेच्ने व्यवसाय गरे ।
त्यही जन्मिए चन्द्र टण्डन । मुग्लानबाट फर्किंदा ल्याएको पैसाले अर्घाखाँचीको चिदिकामा जग्गा किने र घरजम बसाले ।
त्योबेला परिवारको अवस्थालाई उच्चमध्यम वर्ग भन्न रुचाउँछन् उनी । प्रशस्त जग्गा थियो ।
बुबा घोडा पाल्थे । घोडा पाल्ने परिवारलाई उच्च वर्ग भनिन्थ्यो । जुन वैभवको संकेत थियो । अहिलेको कार जस्तै ।
‘सम्पत्तिको लागि हामी उच्चमध्यम वर्गमै पर्थ्यौं,’ टण्डनले भने, ‘क्यास धेरै नभए पनि सम्पत्ति थियो ।’
घर नजिकै थियो चन्द्र माध्यमिक विद्यालय । विद्यालय भर्खर निर्माण हुँदै थियो । विद्यार्थीहरु तिहारमा भैलो खेलेर पैसा जम्मा गरे । आफैं काठ, ढुंगा बोके र निम्नमाध्यमिक विद्यालयबाट माध्यमिकको भवन बनाए ।
टण्डन पढाइमा तिक्ष्ण थिए । कक्षमा सँधै पहिलो हुन्थे । कक्षामा उनी यति सक्रिय हुन्थे कि उनको प्रश्नले शिक्षकहरु आच्छुआच्छु हुन्थे ।
नयाँ स्कुल, शिक्षक पनि नयाँ नयाँ थिए । कतिसम्म भने उनका प्रश्नको जवाफ दिन नसकेर कति शिक्षकले जागिर नै छोड्नु परेको सुनाए ।
‘मलाई अहिले आएर पछुतो लाग्छ, किन त्यसरी प्रश्न गरेँ हुँला । उत्तर दिन नसकेर शिक्षकले जागिर नै छोड्नु पर्यो,’ उनी सम्झन्छन्, ‘त्यसो नगरेको भए पनि हुन्थ्यो ।’
उनको त्यो प्रश्न गर्ने स्वभाव स्नाकोत्तरसम्मै रयो । सानैदेखि कुनै पनि कुरामा पहिलो हुनुपर्छ भन्ने भावना थियो उनमा ।
२०५० सालमा एसएलसी दिए । सेन्टर थियो अर्घाखाँची बल्कोट । जहाँ अन्य पाँच/सातवटा स्कुलका विद्यार्थीले एसएलसी दिन्थे ।
उनी प्रथम श्रेणीमा उत्तीर्ण भए । स्कुलबाट पहिलो श्रेणीमा उत्तीर्ण हुने पहिलो विद्यार्थी पनि बने । उनी विद्यालयको मात्र होइन, बल्कोट सेन्टरकै धेरै नम्बर ल्याउनेमा परे ।
पढाइमा अब्बल टण्डनले आफूसँगै पढ्ने साथीहरुलाई पढाउँथे । एसएलसी दिएपछि आफ्नै स्कुलमा ७ देखि १० सम्मका विद्यार्थीलाई कलेज पढ्न जाने अघिल्लो दिनसम्म पढाए ।
एसएलसीमा राम्रो नम्बर आएपछि विज्ञान पढ्ने निधो गरे । आईएससी पढ्न जाने दुई विकल्प थिए, नजिकै पाल्पा वा परको काठमाडौं ।
काठमाडौं उनको लागि अझ बढी फाइदा थियो । पहिलो काठमाडौंमा धेरै आफन्त थिए । अर्को, ठूलो सहरमा धेरै अवसर पनि ।
उनले काठमाडौं रोजे । २०५१ भदौ १९ गते काठमाडौं ओर्लिए ।
काठमाडौं रविभवनमा मामाका छोराहरु बस्थे । उनी पनि त्यही बस्न थाले । काठमाडौंमा आउनुको प्रमुख कारण थियो, साइन्स पढ्ने र डाक्टर बन्ने ।
रविभवनबाट नजिकै थियो महेन्द्ररत्न क्याम्पस । डाक्टर पढ्ने चाहनाले बायोलोजी विषय लिएर महेन्द्ररत्नमा भर्ना भए ।
उनी काठमाडौं आएपछि घरबाट ल्याउन खर्च अलि कम गर्न भनेर ट्युसन पढाउन थाले । काठमाडौंका भ्याली पब्लिक स्कुल, गल्फुटारमा साढे दुई वर्ष पढाए ।
स्कुलसम्म निकै राम्रो नम्बर ल्याएका टण्डनले आईएससीमा भने सोचे जस्तो नम्बर ल्याएनन् ।
आईएससीमा राम्रो नम्बर नआएपछि डाक्टर बन्ने चाहनामा ब्रेक लाग्यो ।
‘अब के गर्ने,’ उनी सोच्दै थिए । त्यहीबेला आर्मी अफिसरमा भर्ना खुलेको थाहा पाए ।
परिवारका धेरै सदस्य आर्मीमा थिए । क्षेत्रीको छोरा, एक पटक लड्ने विचार गरे ।
सयौं युवाहरु प्रतिस्पर्धामा थिए । अफिसरको छनोट तीन/चार महिना चल्दो रहेछ । एकपछि अर्को गर्दै परीक्षाहरु पार गर्दै जानु पर्ने । उनी सफल नतिजा निकाल्दै अघिबढे ।
अन्तिम राउण्ड थियो ‘समूह छलफल’को । उनी अलि बढी नेतृत्वदाही भूमिका खेल्थे । सवालजवाफ गर्ने शैलीका थिए ।
‘सायद यही कुरा चित्त बुझेन कि,’ उनले अहिले सम्झन्छन्, ‘अन्तिम अन्तर्वार्तामा फालिएँ ।’
मन खिन्न हुने नै भयो ।
डाक्टर बन्ने सपना तारा जस्तै बिलाएको टण्डनलाई आर्मीको दौडले पनि पछि पार्यो ।
सपनाहरु एकपछि अर्को गर्दै तारा जस्तै बिलाए । आखिर जीवनको यात्रा अगाडि बढाउनु नै थियो ।
उनले पढाइलाई निरन्तरता थिए । अब भने विज्ञानबाट व्यवस्थापनतर्फ लागे । कमर्श पढ्यो भने धेरै विकल्प हुनसक्छन् भन्ने लाग्यो ।
व्यवस्थापनका लागि चलेको क्याम्पस थियो, शंकरदेव । तर, आर्मीको तीन/चार महिनाको छनोट प्रक्रियाले भर्ना हुने समय घर्कीसकेको थियो ।
यताउताबाट भन्सुन गरे र सरस्वती बहुमुखी क्याम्पसमा भर्ना भए ।
सरस्वतीमा भर्ना भए पनि धेरै कक्षा भने शंकरदेवमै लिन्थे । त्यसको कारण थियो, विद्यार्थी राजनीति । उनी स्कुलदेखि नै राजनीतिमा रुची राख्थे । स्कुलमा नेविसंघको इकाइ अध्यक्ष भएका टण्डनले क्याम्पसमा पनि आईएससीदेखि मास्टर्ससम्म नेविसंघको राजनीति गरे ।
शंकरदेवमा नेविसंघको इकाइको उपाध्यक्षसम्म भए । सायद उनको भाग्यमा थिएन, उनको पालामा चार/पाँच वर्ष स्ववियुको चुनाव नै भएन । चुनाव भएको भए उनी क्याम्पसको स्ववियु सभापति बन्ने लाइनमा थिए ।
क्याम्पस पढ्दा विभिन्न ठाउँमा जागिर पनि गरे । भ्याली पब्लिक स्कुलपछि उनले पस्मिना उद्योग, कार्गोमा जागिर गरे ।
‘जागिर गर्दा एकातिर आम्दानी हुन्थ्यो भने अर्कोतिर धेरैसँग काम गर्ने र अनुभव गर्न पाइन्थ्यो,’ उनी भन्छन् ।
शंकरदेवबाट स्नाकोत्तर गरेका टण्डनले थेसिको विषय रोखका थिए, ‘रेमिट्यान्स बिजनेस इन नेपाल’ ।
त्यत्तिखेर आईएमई मनि ट्रान्सफर भर्खर खुलेको थियो । कार्गोमा काम गर्दा आईएमईका हेमराज ढकालसँग टण्डनको चिनजान थियो ।
‘जागिर खाने हो,’ एक दिन ढकालले टण्डनलाई जागिरको अफर गरे ।
त्यो अफर टण्डनको मनको कुरा थियो ।
‘अहिले त होइन, परीक्षा दिएर आउँछु,’ टण्डनले भने ।
त्योबेला मास्टरको दोस्रो वर्षको परीक्षा आउँदै थियो ।
सन् २००३ को अन्ततिर नेपालको पहिलो रेमिट्यान्स कम्पनी आईएमई भर्ना भए । अप्रेसन विभागमा छिरेका टण्डनले त्यहाँ जागिर गर्दासम्म अधिकांश विभागमा काम गरे ।
आईएमईको जागिर खाँदै गर्दा नोभेल कलेजमा बीबीएलाई पढाउँथे । एउटा कक्षामा पढाएको ८ सयदेखि हजार रुपैयाँ पाउथे । दुईवटा कक्षा लिन्थे । पढाएर पनि राम्रै आम्दानी हुन्थ्यो ।
आईएमईमा तीन वर्ष जागिरको अनुभव गर्दै गर्दा आफ्नै कम्पनी खोल्नु पर्छ भन्ने सोचिरहेका थिए ।
‘अब आईएमई छोड्नु पर्छ र आफैं केही गर्नुपर्छ भन्ने सोचिरहेको थिएँ,’ उनी भन्छन् ।
बिजनेस असफल भएमा पढाउने काम त सुरक्षित छ भनेर पढाउन भने छोडेका थिएनन् । सीटी एक्सप्रेस खोलेको दुई वर्षसम्म पनि कलेज पढाउन छाडेनन् ।
‘आईएमईबाट धेरै कुरा सिक्ने अवसर पाएको थिएँ,’ उनी भन्छन्, ‘रेमिट्यान्स कम्पनी नयाँ व्यवसाय थियो । यसमा केही गरौं भन्ने लागेर जागिर छोडेँ ।’
आफैंले काम गरेको रेमिटयन्स कम्पनी खोल्ने तयारी गरे । केही साथीसँग छलफल गरे तर उनीहरुले तीनचार महिनापछि हात झिके ।
कम्पनी खोल्न भौतिक पूर्वाधार बनाइरहेका थिए तर उनी एक्लै भए । परियोजनालाई भने छाडेनन् ।
२००७ जुलाई ११ मा ‘सिटी एक्सप्रेस मनी ट्रान्सफर’ दर्ता गरे । उनी आफैंले २० लाख लगानी गरे । अन्य पार्टनरसँग मिलेर कम्पनीको शुरुको लगानी १ करोड बनाए ।
उनलाई साथ दिएका डोलाराज शर्माले । बीचमा भोला विक्रम थापा पनि थपिए तर केही समयमै छाडे ।
कम्पनी शुरु भएपछि लगानी आवश्यक पथ्र्यो । जतिखेर लगानी आवश्यक हुन्थ्यो, पार्टनर पनि थप्दै गए । त्यही क्रममा जोडिए हेम बहादुर गुरुङ । उनी अहिले कम्पनीमा अध्यक्ष छन् । पछि जापानमा बस्ने महेश श्रेष्ठ पनि थपिए ।
अहिले कम्पनीमा ६ जना पार्टनर छन् । टण्डन, शर्मा, गुरुङ र महेश श्रेष्ठ अगाडि बढइरहेका छन् । अरु दुई जना सुनिल गौतम र कृष्णराज पौडेल पनि यसमा जोडिएका छन् ।
रेमिटयन्स ल्याउने काम सजिलो थिएन । विदेशमा सम्बन्ध विस्तार र चिनजान आवश्यक थियो । टण्डनले त्यस कुरामा ध्यान दिए । विदेशमा रहेको पार्टनहरु खोजे । विभिन्न देशका रेमिट्यान्स कम्पनी र बैंक तथा वित्तीय क्षेत्रसँग सम्बन्ध विस्तार गरे ।
जागिर खाँदाखाँदै १६ वर्षअघि शुरु भएको सिटी एक्सप्रेस आज कतार, साउदी अरब, दुवई, मलेसिया हुँदै विश्वका अधिकांश देशमा पुगेको छ ।
कुनै देशमा बैंक तथा वित्तीय संस्था, रेमिट्यान्स कम्पनीसँग सहकार्य गरिरहेको छन् भने कुनै देशमा मल्टिनेसनल कम्पनीहरु जस्तो कि मनिग्राम, ट्रान्सफाएरसँग सहकार्य गरेर रेमिट्यान्स ल्याइरहेका छन् ।
विदेशबाट नेपालमा पैसा पठाउने विभिन्न माध्यमहरु छन् । ति सबै माध्यमको प्रयोग गरिरहेको छ सिटी एक्सप्रेसले पनि ।
विश्वभर पैसा पठाउन खुलेका संस्थहरु र बैंक तथा वित्तीय संस्थाहरुसँग सिटी एक्सप्रेसले सम्झौता गरेको छ । त्यस्तै, डिजिटल वालेटबाट पनि पैसा पठाउन सकिन्छ ।
पैसा पठाउने नयाँ माध्यमहरु आइरहेका छन् । जुन देशअनुसार फरक फरक पनि छन् । जापानको कुरा गर्ने हो भने डिजिटल च्यानलबाट पैसा पठाउन सकिन्छ । त्यहाँ जेबी बैंकका ४० हजार एटिएम मेसिन छन् । ति एटीएम मेसिनबाट पैसा पठाउन मिल्छ । जापानमा पार्टनर कम्पनीमा गएर क्यास पनि पठाउन सकिन्छ तर त्यो साह्रै नगन्य छ ।
कोरियामा पनि पार्टनर कम्पनीको मोबाइल एपबाट नेपालीहरुले पैसा पठाइरहेका छन् ।
विदेशबाट पैसा पठाउने माध्यमहरु क्यान, एटिएम मेसिन, मोबाइल एप र बैंक पनि प्रयोग भइरहेका छन् । क्यासबाट अहिले विस्तारै डिजिटल माध्यमबाट पैसा पठाउने काम रुपान्तरण भइरहेको छ । अमेरिका, साउदी अरब, कतार, दुवई, मलेसिया, कुवेतबाट धेरै रेमिट्यानस आइरहेको छ ।
सिटी एक्सप्रेसले लोभलाग्दो प्रगति गरिरहेको छ । ‘कुल रेमिट्यान्सको १० प्रतिशत सिटी एक्सप्रेसबाट आइरहेको छ,’ टण्डन भन्छन्, ‘अहिले बैंक र रेमिट्यान्स कम्पनीबाट पैसा आइरहेको छ । रेमिट्यान्स कम्पनीमा हामी लिडिङ कम्पनी नै हौं ।’ गत वर्षको तथ्यांकअनुसार मुलुकमा १० खर्ब ७ अर्ब रुपैयाँ बराबरको रेमिट्यान्स नेपाल भित्रिएको छ ।
अबको कम्तिमा १० देखि १५ वर्ष नेपालमा रेमिट्यान्स आउनेक्रम बढ्ने उनको विश्वास छ । कोभिडले गर्दा घटेको विदेश जाने क्रम अहिले पुनः बढेको छ ।
सिटी एक्सप्रेसका देशभर १५ हजार लोकेसन छन् । ७७ जिल्लामा रहेका उसका आफ्नै र बैंक तथा वित्तीय संस्थाहरुबाट पैसा झिक्न र पठाउन सकिन्छ । काठमाडौंमा १३० जना कर्मचारी छन् । केही कर्मचारी जिल्लाहरुमा पनि छन् ।
नेपाल रेमिटर्स् एसोसियसनका अध्यक्ष टण्डन रेमिट्यान्सलाई उद्योगका रुपमा अघि बढाउन लागिरहेका छन् । अबको दश/पन्ध्र वर्ष वैदेशिक रोजगारी घट्ने अवस्था नभएकाले यस उद्योगलाई स्वस्थ प्रतिस्पर्धा गरेर दरिलो बनाउने प्रयासमा छन् उनी ।
‘रेमिट्यान्स उद्योगको भविष्य राम्रो छ,’ टण्डन भन्छन्, ‘यसलाई अझ मझबुत र फराकिलो दायरा बनाउन आवश्यक छ ।’
नेपाल राष्ट्र बैंकले हाल सबै किसिमका रेमिट्यान्स कम्पनीलाई एकै नीति अवलम्बन गरेको छ । हाल ४२ वटा कम्पनी छन् ।
अर्को, रेमिट्यान्स कम्पनीलाई पनि भुक्तानी सेवा प्रदायक (पीएसपी)को अनुमतिपत्र दिनुपर्ने धारणा उनको छ । मोबाइल वालेटको सुविधा दिएमा रेमिट्यान्सलाई डिजिटलाइज गर्न सहयोग हुनेछ ।
नेपाल राष्ट्र बैंकले मुलुकको भुक्तानी सेवालाई डिजिटाइज गर्ने प्रयास गरिरहेको छ ।
‘रेमिट्यान्सलाई पनि डिजिटाइज गर्ने हो भने हामीलाई पीएसपीको अनुमतिपत्र दिनुपर्छ,’ टण्डन भन्छन्, ‘यसले रेमिट्यान्समा हुने लागत पनि घटाउँछ ।’
पीएसपीको अनुमतिपत्र दिने हो भने रेमिट्यान्स कम्पनीहरुले आईपीओ ल्याउने उनी बताउँछन् । ‘म आफैं पनि आईपीओ ल्याउनु पर्छ भन्ने पक्षमा छु,’ टण्डन भन्छन्, ‘यसको लागि रेमिट्यान्स कम्पनीको दायरा अलि फरकिलो बनाउनु पर्छ ।’ यसो भएमा रेमिन्ट्यान्स कम्पनीहरु सस्टेन हुन सक्नेछन् ।
यी कम्पनीहरु आमजनतासँग जोडिएको हुनाले पनि आईपीओमा जान आवश्यक छ । यसले पारदर्शिता ल्याउने उनी बताउँछन् ।
अहिले अलि साँघुरो क्षेत्र भएकाले भुक्तानी सेवा प्रदायक (पीएसपी) को अनुमतिपत्र मागिरहेका छन् । त्यो आएपछि आईपीओमा जान सकिने उनको भनाइ छ ।
त्यस्तै, आन्तरिक रेमिट्यान्सको लागि पनि आफ्नो अनुमति नभएर बैंकबाट कारोबार गरिरहेका छन् । यसलाई पनि सिधै कारोबार गर्न पाऊ भन्ने उनीहरुका माग छ ।
‘पीएसपीको अनुमतिपत्र दिएमा हाम्रो स्कोप बढी हुन्छ र यसले आईपीओमा जान ठूलो सहयोग गर्छ,’ उनी भन्छन्, ‘हामीले राष्ट्र बैंकलाई स्कोप थपिदिनुस् भनेर बारम्बार भनिरहेका छौं ।’
पीएसपी र डोमेस्टिक रेमिट्यान्सको अनुमतिपत्र दिएमा नयाँ लगानी थप्न योजनामा छन् रेमिट्यान्स कम्पनीहरु ।
४४ वर्षे टण्डन आफ्नो काममा सन्तुष्ट छन् । सन्तुष्ट यस अर्थमा कि शून्यबाट शुरु गरेको व्यवसाय थियो सिटी एक्सप्रेस । काठमाडौं आउँदा डाक्टर बन्ने लक्ष्य । असफल आर्मी अफिसर बन्ने प्रयास र जागिरको शिलशिलामा आईएमई छिरेका टण्डनले आफ्नै बलबुताले नेपालको एक लिडिङ रेमिट्यान्स कम्पनी खडा गरेका छन् ।
यसमा सन्तुष्ट भएर बस्न चाहँदैनन् उनी । ‘खानलाउन सहज छ भनेर मान्छे सन्तुष्ट भयो भने प्रगति हुँदैन,’ टण्डन भन्छन्, ‘कन्फर्ट जोनमा बसेरमात्र हुँदैन । त्यहाँबाट बाहिर निस्किनु पर्छ ।’
चुनौतीलाई सामाना गर्दै जोखिम मोल्न सक्ने स्वभावका छन् टण्डन । त्यसैले त रेमिट्यान्स कम्पनीमा मात्र सीमित छैनन् ।
सिस्टी एक्स्प्रेस ग्रुपबाट विभिन्न क्षेत्रमा लगानी विस्तार गरेका छन् । आईटी क्षेत्रमा काम गरिरहेको सिटी टेकको अध्यक्ष, इमर्जिङ नेपालको निर्देशक, सिटी एक्स्प्रेस इन्भेष्टमेन्टको निर्देशक, एलएमटी हेल्डिङको अध्यक्ष, जगदम्बा स्पिनिङ मिल्सको निर्देशक, सिटी एक्स्प्रेस ट्रेडिङ कन्सर्नको अध्यक्ष छन् ।
ट्राभल एजेन्सी, केही बीमा कम्पनी, पूर्वाधार बैंकजस्ता विभिन्न व्यवसायमा लगानी गरेका छन् उनले । सिटिजन्स बैंकको पूर्वसञ्चालक समितिमा पनि थिए उनी । त्यस्तै, विद्युत् प्राधिकरणमा एक कार्यकाल सञ्चालक समितिमा बसेर पनि काम गरे । जहाँ साढे तीन वर्ष काम गरे ।
उनलाई जीनवमा दुई कुराबाट अझ बढी सन्तुष्ट मिलेको बताउँछन् । पहिलो, धुर्मुस सुन्तली फाउण्डेसनसँग सहकार्य गरेर विभिन्न क्षेत्रमा सहयोग गरेका छन् । अर्को, मानव सेवा आश्रमको अभियानलाई पनि साथ दिए ।
१६ वर्षअघि कम्पनी शुरु गर्दा र अहिले धेरै परिवर्तन आइसकेको छ । रेमिट्यान्ससँग जोडिएका देशहरु परिवर्तन भए । नेपाल नै परिवर्तन भयो । उनलको जीवन परिवर्तन भयो र रेमिट्यान्स ल्याउने शैली परिवर्तन भयो ।
‘म आफ्नो निम्ति भौतिक सुविधा प्राप्त गरें भनेर सन्तुष्ट हुनसक्छु तर म त्यसरी बस्ने सोचमा छैन,’ उनी भन्छन्, ‘समाजमा केही योगदान गर्नुपर्छ ।’
उनले अर्घाखाँचीस्थित आफ्नो गाउँमा सामाजिक काम गरिरहेका छन् ।
प्रतिक्रिया